بیست و سه

ای سرخ گشته از تو به خون، روی زرد ما
ما را ز درد کُشته و غافل ز درد ما

از تیغِ بی‌ملاحظه‌ی آه ما بترس
اولی است این که کس نشود هم‌نبرد ما

در آه ما نهفته خزان و بهار حُسن
تأثیرهاست با نفَس گرم و سرد ما

رخش این چنین متاز که پیش از تو دیگری
کرده است این چنین و ندیده است گَرد ما

صد لعبِ بوالعجب شد و صد نقشِ بد نشست
تا ریختیم با تو، بد افتاد نَرد ما