بیست و شش

قصه‌ی مِی خوردنِ شب‌ها و گشت ماهتاب
هم حریفان تو می‌گویند پیش از آفتاب

مجلسی داری و ساغر می‌کشی تا نیم‌شب
روز پنداری نمی‌بینیم چشم نیم‌خواب؟

باده گر بر خاک ریزی به که در جام رقیب
می‌خورد با او کسی، حیف از تو و حیف از شراب!

«وحشی»ِ دیوانه‌ام، در راست‌گویی‌ها مثل
خواه راه از من بگردان خواه رو از من بتاب