صد و پنجاه و سه

این دل که دوستی به تو خون‌خواره می‌کند
خصمی به خود نه، با من بی‌چاره می‌کند

بدخویی‌ات به آخر دیدن گذاشته است
حالا نظر به خوبی رخساره می‌کند

این صید بی‌ملاحظه‌‌ی غافل از کمند
گردن دراز کرده چه نظاره می‌کند؟

این شیشه‌ی ظریف که صد جا شکسته بیش
این اختلاط چیست که با خاره می‌کند؟