صد و پنجاه و هفت

بازم غم بیهوده به هم‌خانگی آمد
عشق آمد و با نشأه‌ی دیوانگی آمد

ای عقل همآنا که نداری خبر از عشق
بگریز که او دشمن فرزانگی آمد

ای شمع به هر شعله که خواهیش بسوزان
مرغ دل «وحشی» که به پروانگی آمد