صد و شصت و دو

مگوییدش حدیث کوه درد من که می‌ترسم
چو گویید این سخن ناگه برآن خاطر گران آید

از آنم کس نمی‌پرسد که چون پرسد کسی حالم
به او گویم غم دل آن قدر کز من به جان آید

بیا ای باد! خاکم بر سر هر ره‌گذر افکن
که دامانش بگیرم هر کجا دامن‌کشان آید