دویست و چهل و نه

تا چند به غم‌خانه‌ی حسرت بنشینم؟
وقت است که با یار به عشرت بنشینم

بی‌طاقتی‌ام در ره او می‌رود از حدّ
کو صبر که در گوشه‌ی طاقت بنشینم؟

تا چند رَوَم از پی او؟ بند کنیدم
باشد که زمانی به فراغت بنشینم

داغ تو مرا شمع‌صفت سوخت، کجایی؟
مگذار که با اشک ندامت بنشینم