دویست و پنجاه و نه

این بس که تماشاگر بُستان تو باشم
مرغ سر دیوار گلستان تو باشم

کافی است هم‌این بهره‌ام از مائده‌ی وصل
کز دور، مگس‌ران سر خوان تو باشم

این منصب من بس که چو رخش تو شود زین
جاروب‌کش عرصه‌ی جولان تو باشم

در بزم‌گه یوسف اگر ره دهدم بخت
در آرزوی گوشه‌ی زندان تو باشم

من «وحشی»ام و نغمه‌سرای چمن حُسن
معذورم اگر مرغ غزل‌خوان تو باشم