دویست و شصت و پنج

ما گل به پاسبان گلستان گذاشتیم
بستان به پرورنده‌ی بستان گذاشتیم

می‌آمد از گشودن آن بوی منّتی
در بسته باغ خُلد به رضوان گذاشتیم

در کار ما مضایقه‌ای داشت ناخدا
کشتی به موج و رَخت به توفان گذاشتیم

در خود نیافتیم مدارا به اهرمن
بوسیدن بساط سلیمان گذاشتیم

ظلمت به پیش چشمه‌ی حیوان تتق کشید
رفتیم و ذوق چشمه حیوان گذاشتیم

«وحشی» نداشت پای گریز از کمند عشق
او را به بند خانه‌ی حرمان گذاشتیم