دویست و شصت و نه

چو خواهم کز ره شوقش دمی بر گِرد سر گردم
به نزدیکش روم صد بار و باز از شرم برگردم

من بدروز را آن بخت بیدار از کجا باشد
که در کویش شبی چون پاسبانان تا سحر گردم

اگر جز کعبه‌ی کوی تو باشد قبله‌گاه من
الاهی ناامید از سجده‌ی آن خاک در گردم

نه از سوز محبت بی‌نصیبم هم‌چو پروانه
که در هر انجمن گرد سر شمع دگر گردم

به بزم عیش شب‌ها تا سحر او را چه غم باشد
که بر گرد درش زاری‌کنان شب تا سحر گردم

به زخم خنجر بی‌داد او خو کرده‌ام «وحشی»
نمی‌خواهم که یک‌دم دور از آن بیدادگر گردم