دویست و هفتاد و هشت

هم‌خواب رقیبانی و من تاب ندارم
بی‌تابم و از غصه‌ی این، خواب ندارم

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب
دارم گله از خویش و ز احباب ندارم

ساقی مِی صافی به حریفان دگر ده
من دردکِشم، ذوق مِی ناب ندارم