سی‌صد و ده

مکُن مکُن، لب مارا به شِکوه باز مکن

زبان کوته ما را به خود دراز مکن

پُر است شهر ز ناز بتان، نیاز کم است

مکَُن! چون‌آن که شوم از تو بی نیاز، مکن